انتخاب نژاد بوقلمون‌ها بر اساس معیارهای مختلف، فرآیندی دقیق و مبتنی بر ویژگی‌های ژنتیکی و فیزیکی این پرندگان است. در ادامه به روش‌های معمول انتخاب نژاد بر اساس معیارهای ذکر شده می‌پردازیم:

1. بر اساس نژاد: انتخاب نژاد بر اساس ویژگی‌های ذاتی هر نژاد انجام می‌شود. برخی نژادها ممکن است برای تولید گوشت مناسب‌تر باشند، در حالی که دیگران در تخم‌گذاری یا مقاومت در برابر بیماری‌ها برتر هستند. شناسایی و انتخاب نژاد بر اساس نیازهای پرورشی اهمیت زیادی دارد.

2. توان ژنتیکی: توش ژنتیکی شامل بررسی و ارزیابی توان ژنتیکی پرندگان برای ویژگی‌های مطلوب است، مانند رشد سریع، توانایی تولید مثل بالا و مقاومت به بیماری‌ها. از تکنیک‌های ژنتیکی و داده‌های عملکردی برای شناسایی بهترین ژنوتیپ‌ها استفاده می‌شود.

3. خصوصیات ظاهری: ویژگی‌های ظاهری مانند رنگ پرها، اندازه و شکل بدن و سایر خصوصیات فیزیکی از معیارهای مهم انتخاب هستند. این ویژگی‌ها بسته به بازار هدف و استانداردهای نژادی متفاوت است.

4. توانایی راه رفتن: توانایی حرکت و راه رفتن مناسب یکی از معیارهای مهم است، به‌ویژه در بوقلمون‌های گوشتی که وزن بالا می‌تواند مشکلاتی مانند عدم توانایی حرکت را به‌وجود آورد. پرندگانی که قدرت و توانایی حرکت خوبی دارند، بر اساس این معیار انتخاب می‌شوند.

5. کرچ نشدن: کرچ نشدن به معنای عدم تمایل پرنده به خوابیدن طولانی‌مدت بر روی تخم‌هاست. در تولید صنعتی، کرچ نشدن یک ویژگی مطلوب است، زیرا بوقلمون‌ها می‌توانند بیشتر تمرکز خود را بر تخم‌گذاری و رشد جوجه‌ها بگذارند.

با توجه به ترکیب این معیارها و استفاده از روش‌های انتخاب پیشرفته، می‌توان به بهبود مزیت‌های رقابتی و بهره‌وری در پرورش بوقلمون‌ها دست یافت. انتخاب دقیق و علمی کمک می‌کند تا به اهداف تولیدی و بازاریابی بهتری برسید.